مقایسه معادلات برآورد تعمیم یافته و تابع استنباط درجه دوم در داده های طولی اختلالات دوقطبی نوع یک استان مازندران طی سال های ۱۳۹۰-۱۳۸۶

زمینه و هدف: در تحقیقات پزشکی، مطالعات طولی نقش مهم و ویژه­ای ایفا می­کنند. در این مطالعات هر فرد در طول زمان تحت اندازه­گیری ­های مکرر قرار می­گیرد. برای تحلیل اینگونه داده­ها روش­های آماری خاصی که همبستگی را لحاظ کنند بکار گرفته می­شوند اما این روش­ها در ارائه نتایج معتبر و کارا که در معناداری متغیرهای کمکی موثرند متفاوت هستند؛ بنابراین در این مطالعه ضمن بررسی عوامل تاثیرگذار بر عود اختلال دوقطبی نوع یک با استفاده از معادلات برآورد تعمیم یافته و تابع استنباط درجه دو، به مقایسه کارایی این دو روش نیز می پردازیم. مواد و رو­ش کار: در این مطالعه طولی از اطلاعات مربوط به 237 بیمار مبتلا به اختلال دوقطبی نوع یک که در بیمارستان زارع شهرستان ساری بستری شده بودند، استفاده شد. هریک از افراد در طی سال های 1390- 1386پیگیری شده­اند. روش­های برآورد تابع استنباط درجه دوم و معادلات برآورد تعمیم یافته بکار گرفته شدند. یافته ­ها: کارایی برآورد پارامتر به روش تابع استنباط درجه دو بیشتر از روش معادلات برآورد تعمیم یافته بود. با استفاده از روش تابع استنباط درجه دو، اثر متغیرهای بستگان درجه یک، سن شروع و مکان زندگی معنی دار شده است اما در روش معادلات برآورد تعمیم یافته، متغیر مکان زندگی معنی­دار نشد. نتیجه­گیری: داده­های مورد استفاده در این مطالعه نشان داد که برآوردهای روش تابع استنباط درجه دو کارایی بیشتری نسبت به روش معادلات برآورد تعمیم یافته دارد. واژه های کلیدی: داده­های طولی، معادلات برآورد تعمیم یافته، تابع استنباط درجه دوم، اختلالات دوقطبی نوع یک